Cacing Diinjek Ajé Ngelawan

Penulis:

Seno Gumira Ajidarma

Gerah bener belakangan. Orang masup warung cumak kipas-kipas, kipas-kipas, èn kipas-kipas lagéh. Pedéhél di dalem warung udé adé kipas angin. Duè malah. Boro-boro jadi adem, hawé panas muter-muter kaga mau pegih.

Sukab jugak kipas-kipas, tapi paké kupluknyé, nyang udé kaga jelas warna èn baunyé kayé apé.

“Cuci kèk ntu kupluk Kab,” Siti komèn bari gorèng nasi.

Walau pahanas, nasi gorèngnya Siti tetep bakalan dilahap amé nyang kelaperan.

“Pegimanah di Papua bagian selatan yé?”

Itu Bahlul, nyang terkadang èmang bahlul.

“Aduh Lul … jadi kaga bisé nelen ané …”

Mulut Sukab udé kebukak, doi taruh lagi séndoknyé.

“Ané kaga salé dong Kab,” katé Bahlul bari kipasin topi pandan, “salahin ntu nyang babat utan kaga paké permisi.”

“Permisi? Ngapain pake permisi? Pan pemerinté kendiri ngasi ijin babat utan.”

Ntu si To’ing, anggota ormas nyang kaga sangar tapinyah ampun-ampun serba kelirunyah.

“Mau pemerinté kèk, mau swasta kèk, ntu utan pan rumé orang,” udé rada pinterlah Bahlul.

“Rumé orang?”

“Blajar dikitlah Ing! Kalow orang tinggal di utan ntu bukannya doi orangutan, Abang Dosèn pan perné omongin ntu kebudayaan-hutan, kebudayaan

nyang merocot dari lingkungan hidup utan. Ya pangannyé, ya obat-obatannyé, ya

seninyé, ya adatnyé, lahir-matinyé émang di utan nyang émang ruményé. Kalow ntu alat-alat berat dateng gundulin utan ampé puluhan ribu hektar, ntu orang-orang dianggep apé èn bakal jadi apé?”

“Rencananya sih di Merauke aja 1, 18 juta hektar,” katé Yati nyang kegerahan gulung rambut bari klak-klik hapé, “pinter apé bodo sih nyang punya mau?”

“Bawak tentara kayak mau perang lagéh!” Jali Ojol, ntu julukan doi karang, angkat omongan.

“Hairan, amé bangsé kendiri kok gitu yé?” katé Udin penganggur abadi.

“Bener-bener maknyédikipé! Boro-boro ijin, ajak omong baèk-baèk, ini maèn hajar kayak di situ kaga adé manusiah!”

“Mangsudnyé apé sih nanemin jutaan hektar begicu?” Sanip nyang baru masup nyamber krupuk méré.

“Lumbung pangan katényé, tadinyé jagain kopid, siapé tau nggak abis-abis.”

“Pan udé pegih kopidnyé!”

“Ya jagain kiamat kali’ …”

Bahlul nyang mantan tukang obat bikin tamu-tamu warung anabèl nolèh bari ngunyah. Nyang udé biasé mampir tiadalah hairan amé kaum anabèl, analis-analis gèmbèl, tapinyah nyang kebetulan ajé masup akibat kelaperan bisé bingoen. Ntu orang-orang kalow enggak sok téu ya kayak pèngin ditangkep, kali’ gétuh mikirnyé.

Sukab jadi inget nyang dibilang cacing-cacing, sebutan buwat orang-orang nyang suka ikut demo dengen tujuan ditangkep, sebab di tahanan dikasi makan.  Orang laper cari makan, tapi ini orang idup baèk-baèk dibikin laper èn digusur-gusur, kaga peduli ntu orang bisè trus idup apé enggak. Karang Sukab inget cacing beneran.

“Terus mau ditanemin apé sih ntu tané?” Sukab nanyak bari abisin nasi gorèng di piring gambar ayam.

“Cétakin sawah di sono-sini, tanényé banyak nyang mingsi kosong …”

“Tapi udé ditebangin?”

“Ya udélahyaw!”

“Lhah, ntu orang-orang nyang tergusur, makanan pokoknyé sagu kan? Padé makan apé?”

“Émang doi pikirin?” Bahlul sebel banget.

“Émangnyé doi ntu siapé yé?” Sukab iseng.

Nggak adé nyang nyaut, orang padé kipas-kipas paké tangan. Kaga adé suaré kayak adé sétan léwat.

“Trus pegimanah nasibnyé yé Kab?” To’ing nanyak bisik-bisik.

“Pikirin ajé cacing.”

“Kok cacing?”

Sukab godèkin palé dengen roman murem.

“Kalow diinjek pasti ngelawan.”

 

 

 

Taman Ismail Marzuki—Pondok Ranji,

Kamis-Jumat 16-17 Oktober 2025.

 

Ilustrasi: © 2025 SETIANTO RIYADI

Penulis:

Seno Gumira Ajidarma

SEMUÉ ORANG MUSTI TAU

Seno Gumira Ajidarma

Seno Gumira Ajidarma

Seno Gumira Ajidarma

Seno Gumira Ajidarma

Seno Gumira Ajidarma

KOLOM & ARTIKEL LAINNYA